Beleidsbabbels
Als de politiek een besluit heeft genomen, komt Bea in beeld, een beleidsmaker die beleidsbabbels tot in alle finesses beheerst. Meteen produceert ze tientallen pagina’s vol onduidelijke, dubbelzinnige en vooral ondoordringbare taal.
Managementspeak
Marcel de manager is jong, dynamisch en proactief. Zijn babbel is zo snel als zijn cabrio. Als hij spreekt hoor je een professional aan het werk. Althans, dat lijkt zo. Wie goed luistert, hoort alleen nietszeggend leeg gebrabbel.
Onderwijslingo
Leo de leraar stond jarenlang gewoon v oor de klas. Otto de onderwijskundige vindt frontaal onderwijs fataal voor het leerproces. Dat kan zo niet langer. En nu? Leo moet nu het zelflerend vermogen van leerlingen faciliteren. Duidelijk toch?
De uitbraak van de vaagtaalepidemie
Nu de drie grote besmettingshaarden van vaagtaal – reclame, nieuws en politiek – de koers van Nederland hebben bepaald, breekt er een nieuwe fase aan. In deze fase verspreidt het virus zich razendsnel onder beleidsmakers, managers en onderwijskundigen. Waarom? Omdat deze mensen de koers van Nederland uitzetten bij de drie grootste sectoren in het land: bij de overheid, in het bedrijfsleven en in het onderwijs.
De taal van beleidsmakers, managers en onderwijskundigen is het resultaat van grillige modeontwikkelingen, ongenuanceerde nieuwsberichtgeving en ontwijkende politiek. Beleidsmakers, managers en onderwijskundigen staan in direct contact met de drie grote vaagtaalbesmettingshaarden. Zij moeten voortborduren op de mistige taal aldaar. Betere omstandigheden voor het vaagtaalvirus zijn nauwelijks denkbaar.
Het gevolg is een taal waarin beleidsmakers er lustig en omslachtig op los babbelen. Een taal waarin managers met managementspeak verbloemen dat ze het ook niet meer begrijpen. En een taal waarin onderwijskundigen elkaar napraten in volstrekt onnavolgbaar onderwijslingo.
“In de zorg, bijvoorbeeld, zijn adviesmetaforen op grote schaal ‘leidend in de bedrijfsvoering’. Het ziekenhuis is een profit-centre en de patiënt is een mondige klant die geheel zelfstandig zijn zorgvraag definieert en zijn persoonsgebonden budget in een rugzakje met zich meedraagt. Dat zijn moordende metaforen die het Nederlandse zorgsysteem hebben veranderd in een waar adviseursparadijs.”
Charles den Tex over de ‘moordende metaforen’ van adviseurs
Vaagtaal 